Okres od I wojny światowej do 1939 roku. Po wybuchu I wojny światowej 24 sierpnia 1914 roku członkiem Powiatowego Komitetu Narodowego był również ksiądz Aleksander Siemieński. Poczta w Szynwałdzie przed wkroczeniem wojsk Rosyjskich została ewakuowana, wojsko zajęło szkołę, którą zamieniło na stajnię dla koni a w domach kwaterowali żołnierze. Od listopada 1914 do maja 1915 roku tutejsze okolice były okupowane przez wojsko rosyjskie, które niemal w każdej miejscowości miało swoje kwatery. Rosjanie aresztowali księdza Siemieńskiego, przyczyną było informowanie ludzi o prawie wojennym, które mówiło o zabezpieczeniu własności prywatnej obywateli. Zaznajamiał mieszkańców o odezwach wojsk rosyjskich, które mówiły że cywilni mieszkańcy mogą spokojnie wracać do swoich domów i zajęć. Po ofensywie w maju 1915 roku wojska rosyjskie wycofały się daleko na wschód i powróciły wojska Austriackie, powołując do wojska kolejne roczniki rezerwistów. Na potrzeby wojska monarchii austriackiej wywożono między innymi różne surowce, zbierano metale kolorowe, wełnę. Dużo mężczyzn zostało zmobilizowanych do wojska i walczyli za monarchię austro – węgierską między innymi na froncie Włoskim i Serbskim. Stosunkowo nieduża grupa żołnierzy walczyła w Legionach Polskich, duża część nigdy nie wróciła do swoich rodzin. Na terenie Szynwałdu nie było bezpośrednich działań frontowych co nie spowodowało żadnych strat, a więc można było między innymi prowadzić prace przy budowie nowego kościoła. Po wycofaniu się Rosjan szkoła została wyremontowana i 1 października 1915 roku ponownie uczyły się w niej dzieci. Na skutek zagrożenia ze strony Bolszewickiej Rosji 17 czerwca 1920 roku ogłoszono w całym kraju mobilizację byłych podoficerów i szeregowców, żołnierze z Szynwałdu musieli się zgłosić 3 lipca 1920 roku w Komisji nr. II w Tarnowie. W Szynwałdzie za ojczyznę w latach 1914 -1918 i w 1920 roku oddało życie 52 mieszkańców. Na ich cześć w 1929 roku odsłonięto pamiątkową tablicę z nazwiskami poległych (fot.1).

Głównymi działaczami Stronnictwa Ludowego we wsi byli Józef Micek i Jan Antosz, wskutek zamachu majowego w 1926 roku znacząca część przeszła do Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR) Aktywnymi działaczami w komitecie parafialnym BBWR był ksiądz prałat Aleksander Siemieński, Paweł Kusek, pan Smoleń i Walasek. W Szynwałdzie przewodniczącym Stronnictwa był Józef Jop, w okresie między wojennym był on we władzach powiatowych. W 1934 roku stronnictwo miało około 30 członków, nie było ono zbyt aktywne mimo częstych wizyt przywódcy ruchu ludowego Wincentego Witosa. W wyborach samorządowych w 1934 roku ludowcy zdobyli wszystkie 4 mandaty. W wyborach do Sejmu w Szynwałdzie wzięło tylko 10% uprawnionych do głosowania. Ludowcy z Szynwałdu uczestniczyli aktywnie w strajku rolnym w 1937 roku, tym którzy nie chcieli uczestniczyć w strajku, zostały wybite szyby w domach. Uroczystego poświęcenia sztandaru Stronnictwa Ludowego dokonał ksiądz Piotr Kyrcz 23 maja 1937 roku. Po uroczystej mszy świętej odbyła się manifestacja, w której uczestniczyło około 5 tysięcy osób. Po roku 1930 trwały prace wewnątrz kościoła, na wieży zamontowano zegar i cztery dzwony (fot.2), największy o wadze 650 kilogramów, dwa mniejsze o wadze 450 i 350 kilogramów i najmniejszy zabytkowy ze starego kościoła z 1563 roku. Ten najmniejszy później padł ofiarą niemieckiej rekwizycji w czasie okupacji, był on ufundowany przez parafian z Szynwałdu mieszkających w USA zrzeszonych w klubie Białego Orła. Duży dzwon miał ufundować książę Sanguszko i kazał napisać imię "Roman" a średni dzwonu przyrzekł ufundować dzierżawca folwarku pan Józef Ogórek. Obaj fundatorzy nie dotrzymali słowa i nie zapłacili za dzwony. Wikariusz ksiądz Kyrcz pisał tak w kronice parafialnej: "Tak to panowie ziemianie umieli nabrać parafian i cudzym kosztem zdobywać tytuły fundatorów". Kościół jest wybudowany w stylu neogotyckim, murowany z cegły i kamienia użytego do detali architektonicznych, trójnawowy.

Uroczystej konsekracji kościoła dokonał 4 września 1936 roku ordynariusz tarnowski ksiądz biskup Franciszek Lisowski, w czasie wizytacji pasterskiej (fot. 1, 2 więcej zdjęć w Galerii). Starszy już ksiądz prałat Siemieński przygnieciony wiekiem i chorobą nie mógł brać, czynnego udziału w tych uroczystościach cieszył się jednak ogromnie. Że najważniejsze i najtrudniejsze dzieło jego życia rozpoczęte 26 lat temu zostało wykonane i uroczystym aktem konsekracji ukończone. Budowa nowego kościoła jest uważana za największe dzieło księdza proboszcza Siemieńskiego. Podczas wyborów w 1938 roku w Szynwałdzie panowały nastroje antyrządowe, chłopi mówili, że jak ludowcy nie idą głosować, to my również nie pójdziemy. Nie pomogły nawet namowy Józefa Niewiarowskiego dzierżawcy majątku i członka obwodowej komisji wyborczej.

Podczas wyborów niedaleko lokalu wyborczego były namalowane anty rządowe napisy: "Kto chce dalej głodować, niech idzie na sanację głosować" i "Precz z faszyzmem i komunizmem, niech żyje Polska Demokratyczna". Aby ułatwić naukę dzieciom ze Świniogóry utworzono tam drugą szkołę eksponowaną, pierwsza była u Sióstr Służebniczek. W roku 1926 Szkołę główną połączono ze szkołą w Ochronce Sióstr Służebniczek, tworząc szkołę powszechną a szkoła na Świniogórze stała się szkołą numer 2. W roku szkolnym 1930/1931 było 241 uczniów, a w szkole nr 2 na Świniogórze 108 uczniów. W 1934 roku z powodu braku miejsca w szkole dzieci uczyły się również w tak zwanej "dziadarni", był to dom dla ubogich. Szynwałd w tym okresie był wsią rozwojową, to właśnie za proboszczowania księdza Aleksandra Siemieńskiego miejscowość najlepiej rozwijała się gospodarczo i moralnie.